بیماری ام اس (Multiple sclerosis) یک بیماری ناتوانکننده است که مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار میدهد. ام اس ممکن است سبب از دست دادن کنترل، دید، تعادل و حواس (بیحسی) شود، لذا خواهشمندیم به علت دلایل فوق از خدمات پرستاری در منزل استفاده کنید، که این خدمات عبارتند از: تزریق آمپول در منزل، تزریق سرم در منزل، وصل سوند در منزل و . . .
در بیماری ام اس اعصاب مغز و نخاع توسط سیستم ایمنی بدن آسیب میبینند که به این اختلال بیماری خود ایمنی میگویند. (بیماریهای خود ایمنی بیماریهایی هستند که در آنها سیستم ایمنی بدن که وظیفه آن حفاظت از بدن و نابود کردن عوامل خارجی همچون باکتری و میکروبها است، به طور اشتباه شروع به حمله به بافتهای بدن میکند).
در بیماری ام اس، سیستم ایمنی بدن به سلولهای عصبی حمله میکند. در نتیجه ام اس مشکلات ارتباطی بین مغز و بقیه بدن ایجاد میشود. این بیماری میتواند اعصاب را از بین ببرد یا به طور دائمی به آنها آسیب برساند.
هر یک از بیماران به شکل متفاوتی با بیماری اماس درگیر میشوند. علائم اصلی بیماری اماس عبارتند از:
ممکن است مشکلات زیر را پیدا کنید:
برخی از افراد مبتلا به اماس دچار درد میشوند که این دردها به دو صورت میتواند باشد:
درد ناشی از خود بیماری اماس (درد نوروپاتیک) – این درد ممکن است به صورت دردی تیز و تیرکشنده در صورت و یا به صورت انواع دردهای مختلف در دست و پا و تنه باشد. برای مثال ممکن است شخص احساس سوزش، گزگز و سوزن سوزن شدن، احساس گرفتگی یا احساس تنگی و تحت فشار بودن بکند. اسپاسمهای عضلانی نیز میتواند بسیار دردناک باشد.
در بیماری ام اس، سیستم ایمنی بدن به لایهی محافظی که اطراف عصبها را پوشانده است حمله میکند. نام این لایهی محافظتی، غلاف میلین است. حملهی سیستم ایمنی بدن به میلین موجب آسیب دیدگی و زخم شدن خود میلین و احتمالا عصبهای داخل آن میشود که این موضوع میتواند در انتقال پیامهای عصبی اختلال ایجاد کند و یا سرعت انتقال پیامها را کاهش دهد.
دلیل این عملکرد غیرعادی سیستم ایمنی بدن نامشخص است.
هیچ درمان قطعی برای معالجه بیماری ام اس وجود ندارد اما گزینه های درمانی متعددی در دسترس می باشد.
درمان های اصلاح کننده بیماری ام اس (DMT)
درمان های اصلاح کننده بیماری ام اس به منظور کند کردن پیشرفت بیماری و کند کردن نرخ بازگشت آن طراحی شده اند.
داروهای خود – تزریقی اصلاح کننده بیماری برای RRMS شامل گلاتیرامر اسیتات (کوپاگزون) و بتا اینترفرون هایی مانند زیر هستند:
داروهای دهانی برای RRMS عبارتند از:
درمان های تزریقی درون وریدی برای RRMS عبارتند از:
اسکن ام آر آی. استفاده از یک رنگ متضاد با ام آر آی به پزشک اجازه می دهد تا جراحت های فعال و غیرفعال را در سراسر مغز و نخاع شوکی شناسایی کند.
تست بینایی. این آزمون مستلزم تحریک گذرگاه های عصبی است تا فعالیت الکتریکی در مغز تجزیه و تحلیل شود. در گذشته آزمون های پتانسیل فراخوانده مغزی، شنیداری و حسی نیز برای تشخیص بیماری ام اس استفاده می شدند.
کشیدن مایع نخاعی (سوراخ کردن ستون مهره ها). پزشک ممکن است برای پیدا کردن نابهنجاری در مایع نخاعی از یک شیر نخاعی استفاده کند. اینکار می تواند به جلوگیری از بیماری های عفونی کمک کند.
آزمایشات خون. پزشکان از آزمایشات خون برای رفع عارضه های دیگر همراه با علائم مشابه استفاده میکنند.
تشخیص بیماری ام اس مستلزم شواهدی از میلین زدایی است که در زمان های مختلفی در بیش از یک قسمت مغز، نخاع شوکی، یا عصب های بصری رخ می دهد.